Duygularımız mı alındı yoksa sonradan mı böyle olduk..
Artık yaşanan olaylara karşı tavırlar ya sosyal medyadan ekran karartmayla ya da söylemler ile öfkemizi dile getiriyoruz. Yok mu başka bir şey..
Gözümüz göre göre küçücük yavrulara insana, hayvana, vatandaşa hiç mi değer kalmadı?
Ne oldu da biz böyle acımasız olduk?
Herkes kendini düşünür oldu. Herkes kendi düzenini kontrol altına almaya başladı.
Nere de kaldı kardeşlik duygusu, nerede o saygılar, tanımadığın birine selam vermeden geçmek eskiden ayıp derlerdi.
Şimdi ise ne kadar insanlar ile konuşmazsan o kadar daha uzun ömürlü yaşıyorsun.
Bu mudur yaşamak?
Artık, Çocuklarımıza okullarda “Yabancılar sizin yanınıza geldiğinde çığlık atın” diye öğretmenlerimiz bunları öğretir oldu. Onlarda haklı başka bir şey gelmiyor insanların aklına.. bizler çocuklarımıza hem iyi insan olmayı, kalp kırmamayı, insanları üzmemeyi öğretirken, yabancılara tanımadıklarına karşıda şiddeti aşılıyoruz. Çünkü, başka çaremiz yok!
Böyle devam ederse, Çocuklar erken yaşta panik ataklığa başlayacaklar.
Çocuklarımızı nasıl bir gelecek bekliyor?
Artık ben tahmin bile edemiyorum. Büyük metropollerden kaçan insanlar köylere ilçelere akın etmeye başladı.
Neden çocuklarını daha kontrollü yetiştirebilmek için..
Ama artık ilçelerde değişmeye başladı. Allah sonumuzu hayr etsin diyorum..
Bu kadar yaşananlardan sonra ne kötü bir kaza haberi yapmak, ne de böyle çirkin saldırıları yazmaya elim varmıyor.
Öncelik eğitim içimizde başlıyor. Birey olarak önce kendimizi sonra çocuklarımızı yetiştirelim. Böylece, Etraftaki çevreye daha bilinçli bireyler yetiştirmeyi sağlarız.
Utanıyorum!.
Çocuğuma böyle bir gelecek bırakacağım için..