Topuklarım çamura bulandı
Tuttum umut dallarımdan
Güldüm geçtim dizlerimin yarasına
Korkutmadı yıldırmadı beni
Avuçlarıma batan
Cam parçaları
Heybetli yalnızlığıma
Meydan okudu yüreğim
Umuduma musallat olan
Karabasan belasını
Var gücüyle
İdam etti ellerim
Yılmadım korkmadım
Zifiri karanlıktan
Zehirli sarmaşık bahçelerine
İnatla direndi gözlerim
İnatla yine meydan okuyor
Geçmişe gülmelerim...