Bazen bir hikâye, doğduğu toprakların ruhunu da taşır içinde. Benim hikâyem Mezopotamya’da, binlerce yıllık medeniyetin gölgesinde başlayan, çocuk gözlerimin dünyaya merakla baktığı topraklarda filizlendi. O gözler zamanla başka şehirleri gördü, başka yollarda yürüdü. Ama içimde hep aynı şey vardı: Anlam arayışı ve insana dair derin bir sevgi.Eğitimle başladı yolculuğum. Bir öğrenen olarak çıktım yola, sonra bir öğretene dönüştüm. Farklı üniversitelerde, farklı alanlarda aldığım eğitimler bana bakış açısı kazandırdı; ama asıl öğretmenliğimi hayata borçluyum. Satış ve pazarlama gibi rekabetin içinde, öğretmenlik gibi sabrın içinde, yazarlık gibi yalnızlığın içinde yoğruldum. Her meslek bana bir yönümü öğretti; her durak bir parçamı büyüttü.Hayatımın en kıymetli duraklarından biri ise gönüllü öğretmenlikti. 14 yaş üzeri kadın ve erkeklere okuma yazma öğretmekle kalmadım; birlikte insan olmanın, yeniden başlamanın, hayata başka pencerelerden bakmanın yollarını aradık. Harflerden kelimelere, kelimelerden düşüncelere uzanan bu yolculukta, yalnızca onlar değil, ben de dönüşüm yaşadım. Öğrettikçe büyüdüm, dinledikçe anladım.Bugün, İzmir’in Seferihisar ilçesinde, denizin ve rüzgârın sesiyle iç içe, hayatımı daha sade ama daha derin bir ritimde sürdürüyorum. Doğaya yakın oldukça kendime yaklaştım; sustukça iç sesimi duymaya başladım.Geçtiğimiz günlerde, kalbimin derinliklerinden kopup gelen birikimlerimle ilk kitabımı yayımladım: “Mezopotamya'lı Kızın Günlüğü”. Bu kitap; anılardan, yaralardan, farkındalıklardan ve büyüyen bir kız çocuğunun iç sesiyle kurduğu dünyadan süzülerek geldi. Her satırında geçmişe bir dokunuş, bugüne bir bakış, geleceğe bir umut var.Şimdi ise bu köşede sizlerle buluşma zamanı. Burada hayatın görünmeyen detaylarına, içimizin kıyılarında saklı kalmış duygulara ve “farkına varma” anlarına birlikte bakacağız. Bazen bir anı, bazen bir karşılaşma, bazen sadece bir kelimeyle...Ben anlatmaya hazırım. Ya siz?Sevgiyle,Aysun Karayazgan
